Nog 1dag werken...

Oh wat doet dat toch raar. Ik heb zo naar dit moment uitgekeken en nu voel ik me niet blij maar ook niet triestig. Kan het niet beschrijven. Nu werk zal ik nog genoeg hebben met alles klaar maken, maar toch. Niet meer elke dag uit mijn bed komen, mijn badje in, proberen mijn haar deftig leggen. Want ik moet wel toegeven, alles gaat een stuk trager en niet altijd met evenveel goesting. De vermoeidheid die is nu wel op zijn ergste, ik ben dus blij dat ik donderdag pas om half 11 in het ziekenhuis moet zijn. Ik heb vandaag ook echt het gevoel dat ons Ukje aan het zakken is. Heb pijn en waggel al een ganse dag rond. Straks leg ik me in het zetelke en kom er niet meer uit. Het zal me goed doen. Ik moet ook wennen aan de gedachte dat vanaf nu de baby elk moment kan geboren worden... Spannend maar anderzijds heb ik ook gelijk wel nog een beetje schrik. Het komt goed, dat ben ik zeker...